Zapamiętam go jako niezwykle ciepłego, pogodnego człowieka, w kapeluszu, przechadzającego się po krakowskiej starówce w ciemnym płaszczu i z fajką w dłoni, z którą rozstawał się chyba tylko wtedy, kiedy chwytał za saksofon. Osobiście udało mi się zamienić z nim dosłownie kilka zdań, ale za każdym razem, kiedy graliśmy koncert w Krakowie Pan Janusz Muniak pojawiał się w klubie lub nieopodal.

Jeżdżę zarówno samochodem jak i rowerem, jadam schabowego, ale też np. bardzo lubię wegańskie jedzenie serwowane przez dobrych znajomych z Białej Podlaskiej. Wśród moich koleżanek i kolegów są lesbijki i geje, co nie przeszkadza mi mieć krytycznego stosunku do nachalnego manifestowania swojej seksualności na paradach (tyczy się również heteroseksualistów), co z kolei nie skłania mnie do refleksji, żeby za takowe manifestowanie tych ludzi w jakiś sposób szykanować.

Ludzie mówią, że jestem zbyt mało asertywny i zbyt skromny, że w dzisiejszych czasach trzeba się wpychać i chwalić wszystkim na lewo i prawo. Nawet, jeśli uznaję skuteczność takiego działania, to raczej go nie stosuję. Zbliża się jednak koniec roku, myślę, że najlepszego dla mnie roku w życiu, więc bez zbytniej nonszalancji chciałbym podzielić się osobistym jego podsumowaniem z czytelnikami D&N.

Pod koniec października, ku uciesze milionów kibiców na całym świecie ruszył jubileuszowy, 70-ty sezon NBA. Ja też się cieszę i z ciekawością będę śledził kolejny rok rozgrywek, jednak w moim kibicowskim sercu od 2008 roku pozostaje zadra. Właśnie wtedy, po 41 latach obecności w dumnej i pięknej metropolii, mój ukochany zespół Seattle Supersonics de facto zakończył działalność na skutek przeniesienia go do Oklahoma City i zmiany nazwy na Thunder.

Czasami zastanawiam się jak wiele zależy od tego, co ktoś nam na danym etapie życia pokaże, podsunie pod nos i od tego, czy okażemy się otwarci na pewne sugestie. Mogę śmiało powiedzieć, że pewne osoby miały znaczący wpływ na rozwój mojego gustu muzycznego i na to, w jakim kierunku sam podążam w swoich muzycznych poszukiwaniach.

Jako pasjonat muzyki nie mogłem odmówić sobie wycieczki do kina, aby obejrzeć film „Amy”, traktujący o twórczości i życiu nieprzeciętnie utalentowanej Amy Winehouse. Nie szedłem na seans, aby zobaczyć ciemne strony życia Amy, którymi wycierały sobie gębę brukowce całego świata.

Żyjemy w świecie liczb, które determinują wiele aspektów naszego życia. Pojawiają się, a potem podświadomie lub świadomie i z premedytacją dążymy do ich zwielokrotniania. Wielu z nas nie cierpi matematyki, ale goni za numerkami.

Miałem napisać ten felieton o tym jak daliśmy się w dużej części zaciągnąć do politycznej przepychanki i zamiast zostawić dla siebie swoją decyzję wyborczą, w jak by nie było tajnych wyborach, rzuciliśmy się na pierwszą linię frontu, krytykując nie tyle, albo nie tylko polityków, co jest jak najbardziej wskazane, ale obrażając siebie nawzajem, wygłaszając kategoryczne sondy i bezsensowne deklaracje.

Podoba mi się stwierdzenie, że marzenia same się nie spełniają, tylko trzeba je spełniać. Nasze marzenia często są wyidealizowane. Patrzymy na ludzi, których podziwiamy, chcielibyśmy być w podobnej do nich sytuacji, wyobrażamy sobie jak mogłoby wyglądać nasze życie w danej sytuacji. Jeśli konsekwentnie dążymy do realizacji celów, do spełniania marzeń, to dopóki próbujemy, jesteśmy wygranymi.

Za nami ceremonia nadania tytułu Honorowego Obywatela Miasta Rzeszowa Tomaszowi Stańce. Cieszę się, że ta chwila nastąpiła i że redakcja Day&Night, jako wnioskodawca, miała w tym swój udział. Ta inicjatywa wyszła od mieszkańców i mieszkańcy udowodnili swoją akceptację dla decyzji Rady Miasta błyskawicznym odbiorem zaproszeń na koncert i owacją na stojąco dla wybitnego trębacza w wypełnionej po brzegi Filharmonii Podkarpackiej.